Abellón é un termo que aparece no diccionario da Real Academia Galega co primeiro significado de “macho da abella”. A quinta acepción, sen embargo, indica que tamén é un sinónimo de “velorio”. Pero, maís aínda, na cuarta, o diccionario da conta dunha “danza que antigamente realizaba un grupo de persoas collidas da man ao redor dun defunto, imitando ao mesmo tempo o zunido deste insecto”.

O rito, agora en xeral descoñecido, semellou ser bastante estendido tempo atrás. O máis sorprendente en Arousa é que un dos poucos recollidos de xeito documental ocorreu nun velorio de Vilanova de Arousa. 

O Consello da Cultura Galega inclúe o rito nun traballo sobre os instrumentos musicais na tradición galega, xa que o son tamén era protagonista nel. Así, explícase que o abellón facíase nalgúns lugares da Galicia rural “ata ben entrado o séxulo XX”. Diversas fontes, como Antonio Fraguas y Fraguas, a través de Alfredo Brañas e Ramón Marín, documentan o rito nese velorio de Vilanova.
A danza arredor do defunto, todos collidos das mans e emitindo ese son zoante, tiña máis regras: Non se podía parar de zoar, nin soltarse das mans, nin falar. Non ata que o máis vello dos presentes lanzara un forte aturuxo, para disolver o círculo. Non era ata entón que, ao parecer, se entendía que o defunto o era verdadeiramente. Era, pois, unha forma de iniciar o velorio. Se alguén rompía as regras e interrumpía o rito, críase que esa persoa sería a seguinte das presentes en falecer.

O propio Alfredo Brañas recolleu o curioso ritual logo de presencialo nun velorio no que el mesmo participou polo pasamento dunha muller en Vilanova de Arousa. Brañas describiu aquela experiencia nun longo poema titulado “O avellón”, subtitulado como “¡Paz ôs mortos!”, texto que recibiu ademais un accésit nun certame lírico celebrado en A Coruña no ano 1884.