conta Jorge Drexler que “as cousas parecen puras só cando se miran de lonxe”, e ten razón. A pureza, a perfección e o idóneo son os inimigos perfectos do posible. Esta idea funciona cos amigos, que son absolutamente imperfectos e cometen erros que ás veces nos parecen insoportables. Funciona coas relacións e parellas, que perden toda visión idílica en canto pasa a cegueira inicial. Pasa tamén en política, onde é lexítimo (e necesario) aspirar a facer as cousas de maneira impecable e redonda, pero a realidade é teimuda e obriga a tomar decisións imperfectas. Non se trata, en definitiva, de ser perfectos se non de tomar o camiño acertado e tratar, con todas as dificultades, de progresar a través de el. O contrario supón quedarse paralizado aspirando a un imposible, que é o que sucede cando non se fixo nunca nada para mover unha pedra pero permítese un falar coma se fose arquitecto. 

En apenas unha semana este país tomará unha decisión relevante. Trátase de seguir avanzando ou dar volta ao camiño e volver para atrás, retroceder camiño de valores casposos, de censura cultural, de desprezo ás minorías, de poñer o foco no que lle importa a unhas poucas élites e intentar facer populismo para as clases medias e traballadoras. Esta elección depende, fundamentalmente, de todas aquelas persoas que creen na sanidade e educación públicas pero que aínda non viron como se incorporaron suficientes melloras; depende dos que cren que as grandes multinacionais deben pagar máis impostos para que poidamos subir o salario mínimo e as pensións, aínda que ás veces parece que non é posible controlar que os poderes económicos teñan tanta influencia; depende daquelas persoas que aborrecen a violencia machista e cren que hai que poñer todos os esforzos en combatila pero viron con frustración como existiron consecuencias malas cunha lexislación imperfecta que tiña boa vontade e fundamento; depende, en definitiva, de todas as persoas que comparten o camiño pero desexarían máis. Probablemente vostede que está lendo isto está nalgún dese grupo, ou algún parecido. E ten vostede razón se vostede cre que o actual goberno equivocouse, obviamente! Pero pregúntome eu se somos todos tan perfectos na nosa vida persoal, no traballo ou onde queira que sexa.

Creo que cabe ser conscientes de que, sendo necesario reclamar maior eficiencia e asumindo que os gobernos de esquerdas van a estar sempre máis vixiados e esixidos polos seus votantes, debemos escoller entre as posibilidades que existen, non entre as ilusorias que nos gustarían. Sobre iso debemos decidir, e por iso se vostede está nesa tesitura pode pensar se o goberno cumpriu todas as súas expectativas e, de non ser así, decidir non renovar a súa confianza. Pero eu suxiro que pense vostede entre continuar este camiño, con todas as eivas, ou entregar o mando da nave aos ultras que todo o manchan. Esas son as opcións. Votar ou non votar. Facer ou deixar facer. Non vaia a ser que nos acordemos, ao día seguinte, de quen escribiu aquelo de “que tristeza a de quen non fixo nada pensando que podía facer moi pouco”.